മാളവികയെന്ന എന്റെ കൂട്ടുകാരി...

     2009 മുതലാണ് ഞാൻ ബ്ലോഗെഴുത്ത് ആരംഭിച്ചത്. വലിയ കാര്യമായിട്ടൊന്നും എഴുതിയിരുന്നില്ല. വല്ലപ്പോഴും ഓരോ കുറിപ്പുകൾ. അത്രയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. 2012 മുതലാണ് ബ്ലോഗെഴുത്തിൽ കുറച്ചെങ്കിലും സജീവമായത്. ഒന്നര വർഷം മുൻപ് എന്റെ ബ്ലോഗ് വായനയിലൂടെ എന്നോട് ചങ്ങാത്തം കൂടിയ ചില സുഹൃത്തുക്കൾ എനിയ്ക്കുണ്ടായി. മാളവികയും ആൻഡ്രൂസും അങ്ങിനെ രണ്ട് പേരായിരുന്നു. അവരും ബ്ലോഗെഴുത്തുകാർ തന്നെ. രണ്ട് പേരും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളാണെന്ന് എനിയ്ക്ക് തോന്നി. എന്റെ ബ്ലോഗുകളിലെ മാളവികയുടെ സജീവസാന്നിധ്യം കണ്ടിട്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു, ഒരിക്കൽ ആൻഡ്രൂസ് എന്നോട് ചോദിച്ചു, “മാളവികയേ അറിയുമോ?” എന്ന്. “ഉവ്വ്. എന്റെ നല്ലൊരു സുഹൃത്താണവൾ” എന്ന് ഞാൻ മറുപടി പറയുകയും ചെയ്തു. 

      മാളവികയുമായി ഇക്കഴിഞ്ഞ ഒന്നര വർഷത്തിനുള്ളിൽ എനിയ്ക്ക് മാസത്തിൽ രണ്ടോ മൂന്നോ ചാറ്റ്, ഇതുവരെയുള്ള കണക്കിൽ ഏറിക്കൂടിയാൽ അഞ്ച് തവണത്തെ ഫോൺ വിളി, രണ്ടോ മൂന്നോ കൂടിക്കാഴ്ച ഇത്രയൊക്കെയേ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളൂ... ആൻഡ്രൂസുമായി ഒരുപാട് ചാറ്റുകളും ഫോൺ വിളികളും എനിയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ആൻഡ്രൂസ് എന്നോട് അങ്ങിനെ ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചതിനു ശേഷം, ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ഞാൻ മാളവികയെ അറിയുന്നത് ആൻഡ്രൂസിന്റെ വാക്കുകളിലൂടെ ആയിരുന്നു. അത് ഒന്നും തന്നെ മാളവികയെ കുറിച്ചുള്ള നന്മകളായിരുന്നില്ല. എല്ലാം മാളവികയെ കുറിച്ചുള്ള അപവാദ കഥകൾ. പക്ഷേ എന്തുകൊണ്ടെന്നറിയില്ല, മാളവികയെ കുറിച്ച് ഓരോ കഥകൾ കേൾക്കുമ്പോഴും എനിയ്ക്ക് മാളവികയോടുള്ള ഇഷ്ടത്തിന്റെ ത്രാസിൽ ഘനം കൂടിക്കൂടി വന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. 

   ഒരിയ്ക്കൽ മാളവികയോട് “ആൻഡ്രൂസിനെ അറിയുമോ” എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ “അറിയും, എന്റെ നല്ലൊരു സുഹൃത്താണ്” എന്ന് മറുപടി എനിയ്ക്ക് അവളിൽ നിന്നും ലഭിച്ചു. അവളുടെ നല്ല സുഹൃത്ത് അവളെ കുറിച്ച് മറ്റുള്ളവരോട് എന്താണ് പറയുന്നത് എന്ന് അവൾ അറിയുന്നില്ലല്ലോ എന്ന് എനിയ്ക്ക് വേദന തോന്നി. അവളെ അതറിയിക്കുന്നത് മറ്റൊരാളോട്(ആൻഡ്രൂസിനോട്) ചെയ്യുന്ന അനൗചിത്യമല്ലേ എന്ന ചിന്തയിൽ ഞാൻ അതൊന്നും അവളെ അറിയിച്ചതുമില്ല. 

   പക്ഷേ പിന്നീടുള്ള ഒരു സംഭാഷണങ്ങളിൽ പോലും അവൾ ആൻഡ്രൂസിനെക്കുറിച്ച് ഒരിക്കൽ പോലും ചീത്തയായി ഒരു കാര്യവും പറഞ്ഞിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല ഞങ്ങൾ ആൻഡ്രൂസിനെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കുവാൻ പോലും മെനക്കെടാറില്ലായിരുന്നു. ഇതൊക്കെയായിരിക്കാം എനിയ്ക്ക് മാളവികയോട് ബഹുമാനത്തോടൊപ്പം സ്നേഹവും അധികരിപ്പിച്ചത്.

     മാളവികയെ കുറിച്ചുള്ള അപവാദങ്ങൾ ഏറിയപ്പോൾ “നമുക്കിടയിൽ മാളവിക ഒരു വിഷയമാകണ്ട” എന്ന് നിവൃത്തികെട്ട് ഒടുവിൽ എനിയ്ക്ക് ആൻഡ്രൂസിനോട് പറയേണ്ടി വന്നു. പിന്നീട് അറിവിലുള്ള മറ്റേതൊക്കെയോ സ്ത്രീകളെ കുറിച്ച് അയാൾ അപവാദം പറയാൻ തുടങ്ങി. അതിൽ എനിയ്ക്ക് നേരിട്ടറിവില്ലാത്ത, ബ്ലോഗെഴുതുന്ന സ്ത്രീകളും സിനിമാനടികളും വരെ ഉണ്ടായിരുന്നു. വിവാഹിതരായ സ്ത്രീകളുടെ അപഥസഞ്ചാരം ആയിരുന്നു അപവാദപ്രചരണത്തിലെ തന്തു. അവയുടെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ, “ആൻഡ്രൂസ്, മറ്റാരോ പറഞ്ഞു കേട്ടതിന്റെ ബലത്തിൽ ഇയാൾ ഏതൊക്കെയോ സ്ത്രീകളെ കുറിച്ച് അപവാദം പറയുന്നത് കേൾക്കുവാൻ എനിയ്ക്ക് താല്പര്യമില്ല” എന്ന് പറഞ്ഞതിൽ പിന്നെ അയാൾ അതും നിർത്തി. 

    ആരെയൊക്കെയോ കുറിച്ച് എന്നോട് അപവാദം പറയുവാൻ തുനിയുന്ന വ്യക്തി നാളെ എന്നെക്കുറിച്ചും അപവാദപ്രചരണം നടത്തുവാൻ മടിയ്ക്കില്ല എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു എനിയ്ക്ക്. ചെറുപ്പം മുതലേ അമ്മ പറഞ്ഞു തന്നിരുന്ന ഒരു വസ്തുതയായിരുന്നു അത്. “നമ്മളോട് മറ്റുള്ളവരെ കുറിച്ച് അപവാദം പറയുവാൻ മടിയ്ക്കാത്തവർ നമ്മളെ കുറിച്ച് മറ്റുള്ളവരോടും അപവാദം പറയുന്നുണ്ടാകും എന്ന് നീ ഓർക്കുക” എന്ന് അമ്മ പറയുമായിരുന്നു. മാത്രമല്ല ആരെക്കുറിച്ചും, പ്രത്യേകിച്ച് സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ച് ആര് അമ്മയോട് അപവാദം പറഞ്ഞാലും അമ്മ അവരെ അതിൽ നിരുൽസാഹപ്പെടുത്തുമായിരുന്നു. 

  മാളവികയെ കൂടുതൽ കൂടുതൽ അറിയുവാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവളെക്കുറിച്ച് കേട്ട കഥകളിലെ പോലെയൊന്നും അല്ലല്ലോ  ഇവൾ എന്ന് മനസ് പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവളോടുള്ള സ്നേഹവും ബഹുമാനവും കൂടുകയും ചെയ്തു. 

  മാളവികയെ കുറിച്ച് എന്തെങ്കിലും പറയുവാൻ ആൻഡ്രൂസ് തുനിയുമ്പോഴൊക്കെ എന്റെ മനസിൽ എന്തുകൊണ്ടോ ചലച്ചിത്ര താരങ്ങളായ മനോജ് കെ.ജയനും ഉർവശിയും കടന്നു വന്നു. അവരുടെ വിവാഹമോചന വിവാദ സമയത്ത്, മനോജ് കെ. ജയൻ പല ഇന്റർവ്യൂകളിലും ഉർവശിയെ കുറിച്ച് മദ്യപാനി, അത്, ഇത് എന്നൊക്കെ കുറ്റപ്പെടുത്തുമ്പോഴും ഒറ്റ അഭിമുഖത്തിലും ഉർവശി മനോജ് കെ. ജയനെ കുറിച്ച് ഒരു വാക്കും പറഞ്ഞതായി കേട്ടിട്ടില്ല. പക്ഷേ മനോജ് പറഞ്ഞ വാക്കുകളെ ചേർത്ത് വെച്ച് പലരും പല കഥകളും മെനഞ്ഞു, ഉർവശിയെ കുറ്റപ്പെടുത്തി. അതുപോലെയാണ് എനിയ്ക്കിതും തോന്നിയത്.

  ഒരുപക്ഷേ ആൻഡ്രൂസ് മാളവികയെ കുറിച്ച് ഇതുപോലെ ആരോടൊക്കെയോ അപവാദകഥകൾ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകാം. അവരിൽ കുറേ ആളുകളെങ്കിലും മാളവികയെ അറിയാൻ ശ്രമിയ്ക്കാതെ, അതൊക്കെ വിശ്വസിച്ച് മാളവികയെ കുറ്റപ്പെടുത്തുകയോ തള്ളിപ്പറയുകയോ ചെയ്തിരിക്കാം. മറ്റുള്ളവരിൽ പയറ്റിത്തെളിഞ്ഞ അതേ നയം തന്നെയായിരിക്കാം ആൻഡ്രൂസ് എന്നോടും പ്രയോഗിച്ചത്. പക്ഷേ ആൻഡ്രൂസ് മറ്റുള്ളവരിൽ കണ്ടറിഞ്ഞ പരിണിതഫലമല്ലായിരുന്നു എന്റെ ഉള്ളിൽ സംഭവിച്ചത് എന്ന് അയാൾ അറിഞ്ഞതേയില്ല. അയാൾ പറയുന്ന ഓരോ അപവാദകഥകളും എന്നെ മാളവികയുമായി കൂടുതൽ കൂടുതൽ മനസുകൊണ്ട് അടുപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. ദിനം പ്രതി മാളവികയോടുള്ള എന്റെ ഇഷ്ടം കൂടി കൂടി വരുകയായിരുന്നു.

     ഇന്ന് ഈ നിമിഷം വരെ എനിയ്ക്ക് മാളവിക എന്ന ആ വ്യക്തിത്വത്തോട് വളരെയധികം ബഹുമാനവും അതിലധികം സ്നേഹവുമാണ്. നാളെ അതെങ്ങിനെ ആയിരിക്കും എന്നെനിയ്ക്കറിയില്ല. ഇന്നത്തെ, ഇപ്പോൾ ഈ നിമിഷത്തെ കാര്യമേ എനിയ്ക്കറിയൂ. നാളെ ഞാൻ തന്നെ ഉണ്ടാകുമോ എന്ന് ആർക്കറിയാം. അതുകൊണ്ടു തന്നെ മാളവികയോടുള്ള ആ ഇഷ്ടം കുറയാതിരിക്കാൻ മനസ് വെച്ച്, ഇന്നിൽ ജീവിച്ചുകൊണ്ട്, നാളെയ്ക്കായി ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു; ഈ സ്നേഹം നാളെയും നിലനിൽക്കണേ.., അതിൽ കുറവുണ്ടാകരുതേ… എന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ...

കുറിപ്പ്: എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ സ്വകാര്യതയെ മാനിച്ച് യഥാർത്ഥ നാമമല്ല ഞാൻ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്.

ശത്രുത - ഓർമ്മകൾ ഉണ്ടായിരിക്കണം

ഒരു പെൺകുട്ടിയുണ്ടായിരുന്നു. ഏഴ് വയസ് വരെ അവൾക്ക് ചിറകുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഏഴ് വയസ്സിൽ അവൾക്കുണ്ടായ ചില അനുഭവങ്ങൾ അവൾ അമ്മയോട് പറഞ്ഞതിനു ശേഷം, അവളെ അമ്മ അവളുടെ സഹോദരന്മാരിൽ നിന്നും കുടുംബത്തിലെ പൊതുമാന്യനായ ഒരു വ്യക്തിയിൽ നിന്നും പിന്നെ പുരുഷന്മാരിൽ നിന്നാകമാനം അവളെ അകറ്റി നിർത്തി എപ്പോഴും സ്വന്തം ചിറകിനടിയിൽ, തള്ളക്കോഴി കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊണ്ടു നടക്കുന്നത് പോലെ കൊണ്ടു നടന്നു. 

അമ്മയുടെ സാരിത്തുമ്പിൽ എപ്പോഴും തൂങ്ങി നടന്നിരുന്ന അവളെ എല്ലാവരും കളിയാക്കുമായിരുന്നു. “നീയെന്താ എപ്പോഴും അമ്മയുടെ പിറകിൽ?” എന്ന് ചോദിച്ച്. “ഞാൻ നോക്കുന്നിടത്ത് നീയുണ്ടായിരിക്കണം” എന്നാണ്‌ അമ്മ അവളോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് എന്നത് അവൾക്ക് മാത്രമാണല്ലോ അറിയുക. കുടുംബത്തിൽ ആഘോഷങ്ങൾ വരുമ്പോഴും മറ്റെന്ത് കൂട്ടം കൂടലുകൾ ഉണ്ടാകുമ്പോഴും അവൾ സമപ്രായക്കാരുടെ കൂടെ കളിക്കുവാൻ പോകാറില്ലായിരുന്നു. അഥവാ പോയാലും ഒന്നോ രണ്ടോ മിനുട്ടുകൾക്കുള്ളിൽ അവൾ അമ്മയുടെ പുറകിൽ വന്ന് ചേരുമായിരുന്നു. കാരണം, അമ്മ നോക്കുന്നിടത്ത് അവളെ കാണണമല്ലോ... കളിക്കാൻ പോയാൽ അമ്മ നോക്കുമ്പോൾ തന്നെ കാണാനൊത്തില്ലെങ്കിലോ എന്നവൾ ഭയന്നു. അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ അവൾ വേദവാക്യമായെടുത്തിരുന്നിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ തനിയ്ക്ക് ആപത്തുണ്ടാകും എന്നൊരു ബോധം അവളെ സദാ നയിച്ചു. അവളുടെ ബാല്യത്തിലെ വർണ്ണങ്ങൾ അങ്ങനെ ഒന്നൊന്നായി കൊഴിഞ്ഞു വീണുകൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ തന്നിലേയ്ക്ക് തന്നെ ചുരുങ്ങുകയായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും അവൾ വളരുന്നതിനനുസരിച്ച് അവളുടെ മനസിൽ താൻ ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന്റെ കുറ്റബോധവും അതിനോടനുബന്ധിച്ച മാനസികാഘാതങ്ങളും വളരുകയായിരുന്നു. 

അച്ഛന്റെ സ്നേഹസ്പർശത്തെ പോലും അവൾ ഭയന്നു. സകല പുരുഷന്മാരെയും അവൾ സംശയക്കണ്ണുകളോടെ വീക്ഷിച്ചു. എല്ലാവരിൽ നിന്നും അകന്ന് നടക്കുവാൻ അവൾ പഠിച്ചു. അവളുടെ ലോകം അമ്മയും അടുത്ത കൂട്ടുകാരിയും പിന്നെ വിശാലമായ പറമ്പും മാത്രമായി ചുരുങ്ങി. കൂട്ടായ്മകളേക്കാൾ അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഏറെയുണ്ടായിരുന്നത് ഏകാന്തതയായിരുന്നു. 

അച്ഛനമ്മമാരുടെ കട്ടിലിൽ നിന്നും മാറി തനിയെ കിടക്കേണ്ട പ്രായമായപ്പോൾ കതകില്ലാത്ത വാതിലിൽ അവൾ കർട്ടനിട്ടു. ചിലങ്കമണി തുന്നിപ്പിടിപ്പിച്ച കർട്ടനായിരുന്നു രാത്രി ഉറങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ ബലം. ചിലങ്കമണികളുടെ കിലുക്കത്തിൽ എന്തെങ്കിലും മാറ്റം വന്നാൽ അവളുണരും. ഗാഢമായ ഉറക്കം അവൾക്കെന്നും അന്യമായിരുന്നു. മകൾക്ക് കൂട്ടായി, മകളുടെ മുറിയിൽ അമ്മ കാവൽ കിടന്നു. 

ഒരിക്കലും ആരും അവളെ സഹോദരന്മാർക്കൊപ്പം കണ്ടതേയില്ല. അമ്മ അവൾക്ക് കൊടുക്കുന്ന അമിതശ്രദ്ധയിലും പരിഗണനയിലും സഹോദരന്മാർ അസ്വസ്ഥരായി. അവൾക്കിട്ട് എങ്ങനെ പാര പണിയാം എന്ന് അവരും ചിന്തിച്ചു. അവൾക്ക് സഹായമാവശ്യമായ ഒരു സന്ദർഭങ്ങളിലും അവരുടെ സാന്നിധ്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അവർക്കാവുന്ന വിധത്തിലൊക്കെ അവർ അമ്മയേയും സഹോദരിയേയും മാനസികമായി തളർത്തുവാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും അവളെ തളരാതെ നിലനിർത്താൻ എന്നും അമ്മ കൂടെ നിന്നിരുന്നു. ഓരോ അതിജീവനവും അവൾക്ക് ശക്തിയേകുകയായിരുന്നു. രണ്ട് ആൺതരികളും ആകെയുള്ള പെൺതരിയോട് ചെറുപ്പം മുതലേ ഒരുപോലെ ആയിരുന്നല്ലോ എന്ന നെടുവീർപ്പ് മാത്രമായിരുന്നു ആ അമ്മയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നത്.

അവൾക്ക് അമ്മ തന്നെയായിരുന്നു എന്നും ബലവും ബലഹീനതയും. അണിയറക്കഥകൾ ഒന്നുമേ പോലും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ലെങ്കിലും അച്ഛനവൾക്ക് പെൺകുട്ടിയെന്ന അതിർ വരമ്പുകൾ പണിതില്ലായിരുന്നു എന്നത് അവളിലെ സ്വത്വം ഉരുത്തിരിയുവാൻ അവളെ സഹായിച്ചു. സ്വന്തമായ നിലപാടുകളും സ്വന്തമായ അഭിപ്രായങ്ങളും സ്വന്തമായ തീരുമാനങ്ങളും എടുക്കുവാൻ അത് അവളെ പ്രാപ്തയാക്കി. അവളെ കെട്ടിച്ചു വിടണമെന്ന് അച്ഛനാഗ്രഹിച്ചപ്പോൾ തനിയ്ക്ക് പഠിയ്ക്കണമെന്ന് അവളും ആഗ്രഹിച്ചു. ആഗ്രഹങ്ങളുടെ മത്സരങ്ങൾക്കൊടുവിൽ അവൾ പൊരുതി തന്റെ പഠനമെന്ന ആഗ്രഹം നേടിയെടുത്തു, ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നായി...

കാലങ്ങൾ പോകെ പോകെ അവളും സഹോദരങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ദൂരം കൂടിക്കൂടി വന്നതേയുള്ളു. അവരുടെ മനോഭാവത്തിലും ശത്രു അവളായിരുന്നു. അവരുടെ വാക്കുകൾ ഗൗനിക്കാത്ത അവൾ... അവരുടെ വാക്കുകൾ ഗൗനിക്കപ്പെടാനുള്ള അവകാശം അവരെന്നേ കളഞ്ഞുകുളിച്ചു എന്നത് അവർ മറന്നു കളഞ്ഞു.

വർഷങ്ങൾ ഒരുപാട് കൊഴിഞ്ഞപ്പോൾ, കഞ്ചാവിന്റെ ലഹരിയിൽ അവൾക്ക് നേരെ ‘സുഖത്തിന്റെ’ വാഗ്ദാനമുണ്ടായത് അവളുടെ ഇരുപത്തിയഞ്ചാമത്തെ വയസിലായിരുന്നു. ആദ്യത്തെ ആവശ്യം 'അവളുടെ സ്വകാര്യഭാഗം കാണിച്ചുകൊടുക്കണം അല്ലെങ്കിൽ നശിച്ചു ജീവിക്കും' എന്നതായിരുന്നു! "അങ്ങനെയെങ്കിൽ പോയി നശിയ്ക്ക്" എന്നവൾ മറുപടി പറഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞു. പിന്നീടായിരുന്നു സുഖത്തിന്റെ വാഗ്ദാനം!! എങ്ങിനെയോ അവൾ അവിടെ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറി. പകപ്പും ഭയവുമാണ്‌ ആ നിമിഷവും പിന്നീടും അവളെ ഗ്രസിച്ചത്. അതോടെ അവളുടെ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു വന്ന വഴികൾ രണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നുകിൽ ആത്മഹത്യ അല്ലെങ്കിൽ ഒളിച്ചോട്ടം. 

“എനിയ്ക്ക് പേടിയാകുന്നു അമ്മേ.. ഞാനിനി ഇവിടെ നില്ക്കില്ല. ഞാൻ നശിച്ച് പോകും..“ എന്നവൾ അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞ് വാഗ്ദാനം അമ്മയെ അറിയിച്ചപ്പോൾ അമ്മയുടെ മുഖം ഭീതികൊണ്ട് കടലാസ് പോലെ വിളർക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. കുഞ്ഞുപ്രായത്തിന്റെ അറിവില്ലായ്മ എന്ന് കരുതി മനസിലടക്കി വെച്ചത് അങ്ങനെയല്ലായിരുന്നു എന്നത് അവളുടെ അമ്മയ്ക്കൊരു ആഘാതമായിരുന്നു. മകൾക്ക് സുരക്ഷ കൊടുക്കാൻ എങ്ങോട്ടിനി പോകേണ്ടൂ  എന്ന് ചിന്തിക്കേണ്ടി വരുന്ന ഒരമ്മയുടെ അവസ്ഥ...  അതിനു പിന്നാലെയായിരുന്നു അവൾ തന്റെ തീരുമാനത്തിന്റെ കെട്ട് പൊട്ടിക്കുന്നത്. “നിന്നെ ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞയച്ചേക്കാം. നീ ഒളിച്ചോടുകയോ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയോ വേണ്ട” എന്ന് ഹൃദയം പറിച്ചെടുക്കുന്ന വേദനയോടെ  അമ്മ അവൾക്ക് ഉറപ്പ് കൊടുത്തു. 

അങ്ങനെ ഇരുപത്തിയഞ്ചാം വയസ്സിൽ അവൾ നാട് വിട്ടു. “എന്നെക്കൊണ്ടാവുന്ന വിധം ഞാൻ നിന്നെ ഇതുവരെ കൊണ്ടു നടന്നു. നിനക്കിപ്പോൾ തെറ്റും ശരിയും എന്തെന്ന് മനസിലാക്കാനുള്ള പ്രായമായി. ഇനി നീ ചെയ്യുന്ന എന്തിനും, അത് നല്ലതാവട്ടെ ചീത്തയാവട്ടെ, അതിനുള്ള ഉത്തരവാദിത്തം നിന്നിൽ മാത്രമാണ്‌. അത് നീ എപ്പോഴും ഓർക്കണം. എന്ത് ചെയ്യുമ്പോഴും” എന്ന് മാത്രമായിരുന്നു അവൾക്ക് അമ്മ നല്കിയ ഉപദേശം.  മനസ് വിട്ടുറങ്ങാൻ അവൾക്ക് സാധിച്ച ദിനങ്ങളായിട്ടും അവളുടെ അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന ശീലങ്ങൾ അവൾക്കൊരിക്കലും അങ്ങനെയൊരു ഭാഗ്യം കൊടുത്തില്ല എന്നത് അവസ്ഥ! 

അന്യനാട്ടിലെ കഷ്ടപ്പാടുകളിൽ അവൾ വെന്തുരുകിയെങ്കിലും ഒരിക്കലും ഒരു തിരിച്ചു പോക്ക് അവൾ തിരഞ്ഞെടുത്തില്ല. അവളുടെ ബാല്യത്തിന്റെ നിറം കെടുത്തിയ, അവളുടെ മനസിൽ കുറ്റബോധം നിറച്ച് അർമ്മാദിച്ചു നടന്ന അവർ വിവാഹിതരായി, കൂടായി, കുടുംബമായി... അപ്പോഴും അവൾ എല്ലാം ഉള്ളിലൊതുക്കി സ്വയം ഉരുകിത്തീർന്നു. 

എന്നിട്ടും അവളുടെ അമ്മയ്ക്ക് വേണ്ടി, അമ്മയുടെ സമാധാനം പോകാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി, സഹോദരങ്ങൾക്ക് ഒരു പ്രതിസന്ധിയുണ്ടായപ്പോൾ അവൾ അവരുടെ കൈ പിടിച്ചു കൂടെ നിന്നു. അവളുള്ളിടത്തേയ്ക്ക് അവൾ അവരെയും കൂടെക്കൂട്ടി. അവളുടെ വാടക വീട്ടിൽ താമസിപ്പിച്ച് അവർക്ക് കാലുകുത്താനുള്ള ഇടം കണ്ടെത്തുവാൻ സഹായിച്ചു. അവൾക്ക് ദാരിദ്ര്യവും പട്ടിണിയുമൊക്കെ ആയിരുന്നെങ്കിലും, അതൊന്നും ആരെയും അറിയിക്കാതെ അവളാലാകുന്ന വിധമെല്ലാം അവൾ അവരുടെ ഉന്നമനത്തിനായി ചെയ്തു. അവർ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളിൽ നിന്നും മുഖം തിരിച്ച് തൻകാര്യം നോക്കി നടന്നപ്പോഴും അവളൊന്ന് കരപറ്റിയ സമയം, മരിക്കുന്നതിനു മുൻപ് അച്ഛനുണ്ടാക്കിയ ബാധ്യതകളും അവളേറ്റെടുത്തു. പറ്റാവുന്ന വിധത്തിലെല്ലാം അവൾ അവരെ സഹായിച്ചു, അമ്മയെന്ന ഒരേയൊരാളെ പ്രതി. അമ്മ സങ്കടപ്പെടുന്നത് മാത്രം അവൾക്ക് അസഹനീയമായിരുന്നു എന്നതുകൊണ്ട്.

 അച്ഛ മരിച്ച സമയം അവിവാഹിതയായ മകളെയോർത്ത് രണ്ടാമത്തെ മകനോട് അമ്മ പരിതപിച്ചപ്പോൾ “അച്ഛനില്ലാത്ത ഉത്തരവാദിത്വമൊന്നും ആങ്ങളമാർക്കില്ല” എന്ന് പറഞ്ഞ് രണ്ടാമത്തവൻ പെട്ടന്ന് തന്നെ ബാധ്യതയിൽ നിന്നും തലയൂരി. പക്ഷേ, ഒരിക്കലും ‘ആർക്കെങ്കിലുമൊക്കെ, പ്രത്യേകിച്ചും ആങ്ങളമാർക്ക്, ബാധ്യതയായി ജീവിക്കണം’ എന്ന് അവളുടെ ദുസ്വപ്നങ്ങളിൽ പോലും ഇല്ലായിരുന്നു എന്നതായിരുന്നു സത്യം. എന്നും അവർ അവൾക്കായിരുന്നു ബാധ്യത എന്നതും അവർ മനസിലാക്കിയില്ല!

അവളുണ്ടാക്കിയ അടിത്തറയിൽ ചവിട്ടി നിന്ന് പടർന്ന് പന്തലിച്ചിട്ടും അവർക്ക് അവളോടുള്ള ശത്രുതയ്ക്ക് കുറവൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.  അവളുടെ ബാല്യവും കൗമാരവും യൗവനവുമെല്ലാം ഇല്ലാതാക്കിയ അവർക്ക് ഇന്നും അവളോടുള്ള ശത്രുതയ്ക്ക് മാത്രം കുറവില്ല എന്നത് മാത്രം അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു!!! അവൾക്കെതിരെ നുണക്കഥകളാൽ കൊട്ടാരം തീർക്കുന്നതും ആയുധം മൂർച്ച കൂട്ടുന്നതും അവൾ അറിയുന്നു.

തൊടുക്കുന്ന ഓരോ അമ്പും അവളിൽ ആയിരങ്ങളും പതിനായിരങ്ങളുമായി തുളച്ചുകയറണമെന്ന് അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നത് കാലം തെളിയിക്കുന്നു! പക്ഷേ അവളുടെ കൂട്ടുകാർ അവൾക്ക് കവചമായി നിന്ന് ഒരു അമ്പ് പോലും ഏറ്റ് അവൾക്ക് മുറിവേൽക്കാതെ അവളെ കാക്കുന്നു!  

രണ്ട് സഹോദരന്മാരും ഒരുപോലെ നൽകിയ മാനസികാഘാതങ്ങളിൽ നിന്നും, ചെയ്യാത്ത തെറ്റിലെ കുറ്റബോധത്തിൽ നിന്നും എല്ലാം കരകയറുവാൻ അവൾക്ക് അവളുടെ മുപ്പത്തിരണ്ട് വയസ് വരെ കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നിരുന്നു... 

അതിനവൾക്ക് കൂട്ടായത്, എല്ലാ പുരുഷന്മാരും ചീത്തയല്ല എന്നവൾക്ക് മനസിലാക്കി കൊടുത്ത അവളുടെ ആൺസുഹൃത്തുക്കൾ തന്നെയായിരുന്നു. പുതിയ ഇടത്തിൽ അവൾ കണ്ടെത്തിയ അവളുടെ സുഹൃത്തുക്കൾ പതിയെ പതിയെ അവളിൽ മറ്റുള്ളവരെ വിശ്വസിക്കാം എന്നതിന്റെ വിത്തുകൾ പാകി മുളപ്പിച്ചു. അവളുടെ മനസിലെ കുറ്റബോധത്തിന്റെയും മാനസികാഘാതത്തിന്റെയും വിഷവിത്തുകൾ അവർ വേരോടെ പിഴുതെറിഞ്ഞു. ഇന്നവൾക്ക്, വിശ്വസിക്കാൻ കൊള്ളാവുന്ന, എന്തിനും ഏതിനും കട്ടയ്ക്ക് കൂടെ നില്ക്കുന്ന ആൺസുഹൃത്തുക്കളും പെൺസുഹൃത്തുക്കളും ഉണ്ട്.

അവളാർക്കാണ്‌ നന്ദി പറയേണ്ടത്... അവളെ ചിറക് മുളപ്പിച്ച് പറത്തിവിട്ട അവളുടെ അമ്മയോടൊ..? അതോ രക്തബന്ധത്തേക്കാൾ..., രക്തത്തേക്കാൾ കട്ടി സൗഹൃദത്തിനാണെന്ന് തെളിയിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന സുഹൃത്തുക്കളോടോ...

ഇപ്പോഴും അവളോട് അവളുടെ അമ്മ പറയുന്നു “എനിയ്ക്ക് ശേഷം.. നീ തളരരുത്...”

“ഇല്ല, തളരില്ല” എന്നവൾ ഉറപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു