എന്റെ മനസിൽ ഒരു പുരുഷരൂപമുണ്ടായിരുന്നു... എന്നെങ്കിലും പങ്കാളിയാകുകയാണെങ്കിൽ അയാൾക്കുണ്ടാകേണ്ട ഒരു സങ്കല്പ രൂപം... ഡാർക്ക് ചോക്ക്ലേറ്റ് നിറമുള്ള കുറച്ച് പക്വത വന്ന മുഖമുള്ള കുറച്ച് വലിപ്പമുള്ള കണ്ണുകളുള്ള കണ്ടാൽ വലിയ തെറ്റ് പറയാത്ത ഒരു മുഖം...
ഇന്നലെ അങ്ങിനെ ഒരാളെ ഞാൻ കണ്ടു. ഫോണിലൂടെ കുറേ കാലത്തെ പരിചയമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും നേരിൽ കാണുന്നത് ഇത് ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു... അയാൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് ഫോണിലൂടെ തന്നെ അയാൾ പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും നേരിൽ കാണാത്ത ഒരാളുടെ വാക്കുകൾ ഞാൻ മുഖവിലയ്ക്കെടുത്തിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, അയാളേക്കാൾ കാലങ്ങൾക്ക് മുൻപേ പറന്ന പക്ഷിയായിരുന്നു ഞാൻ... ഏഴ് വർഷം മുൻപെ...
ഇന്നലെ അയാളെ കാണുന്നതു വരേയും അതേ കാരണം തന്നെ പറഞ്ഞ് ഞാനയാളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. കൂടാതെ പാഴായി പോയ മുൻ പ്രണയത്തിലും പ്രായവ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നു... അത് മനസിൽ ഒരു പൊള്ളലായി അവശേഷിച്ചതിനാൽ ഇനിയും ഒരു റിസ്ക് എടുക്കാൻ എന്തോ മനസനുവദിച്ചില്ല.
പക്ഷേ.. ഇന്നലെ അയാളെ കണ്ടപ്പോൾ... ഇങ്ങിനെ ഒരാളെയായിരുന്നല്ലോ ഞാൻ അന്വേഷിച്ച് നടന്നിരുന്നത് എന്ന് മനസ് പറഞ്ഞു... എങ്കിലും പ്രായം ഒരു വില്ലനായി തീർന്നല്ലോ എന്ന് ഉള്ളിൽ സങ്കടം തികട്ടി... നേരിൽ കണ്ടപ്പോഴും അയാൾ എന്നോടുള്ള ഇഷ്ടം പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു... ഒരിക്കലും ശരിയാകാത്ത ഒരു വസ്തുതയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് വീണ്ടും വീണ്ടും ഞാനയാളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുമിരുന്നു...
ഒരുപാട് മണിക്കൂറുകൾ ഒന്നിച്ചിരുന്ന് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു... പല വിഷയങ്ങളിലും ഒരേ അഭിരുചി... പല ഇഷ്ടങ്ങളിലും ഒരേ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ... പക്ഷേ പ്രായം... അത് മാത്രം ഒരുപോലെയാകാതെ... ഒടുവിൽ പിരിയുമ്പോൾ ഞാനയാളോട് പറഞ്ഞത്... ഒരേയൊരു വാചകമായിരുന്നു... "I MISSED YOU AND I REGRET IN THAT...."
വാൽകഷ്ണം :: ഇതേക്കുറിച്ച് പിന്നീട് അമ്മയോട് പറയുകയും മുൻ അനുഭവത്തിലെ പൊള്ളലിനെ കുറിച്ച് ഞാൻ ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, അമ്മ പറഞ്ഞത് "അയാളെ ഇയാളുമായി നീ ഒരിക്കലും താരതമ്യപ്പെടുത്തരുത്. അയാൾ ശരിയല്ലായിരുന്നു എന്ന് ആദ്യമായി അയാളെ കണ്ടപ്പോഴേ എനിയ്ക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. എന്റെ തോന്നൽ ശരിയായിരുന്നു എന്ന് അയാൾ തെളിയിക്കുകയും ചെയ്തു. എല്ലാ പുരുഷന്മാരും അയാളെ പോലെ ആത്മാർത്ഥതയില്ലാത്തവനാകണമെന്നില്ല. ഇയാളിൽ നീ കണ്ട പല ഗുണങ്ങളും അയാളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നും നീ ഓർക്കുക. നിന്റെ ജീവിതമാണ്. ഇനി നീ തീരുമാനിക്കുക."
പക്ഷേ ഇപ്പോഴും എന്തൊക്കെയോ ആശങ്കകൾ വിട്ടകലാതെ മനസിനെ പിന്നോക്കം പിടിച്ചു വലിക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ ഒരിക്കൽ വീണ ചൂടുവെള്ളത്തിന്റെ ചൂട് ഇപ്പോഴും പൊള്ളിക്കുന്നതാകാം...
ഇന്നലെ അങ്ങിനെ ഒരാളെ ഞാൻ കണ്ടു. ഫോണിലൂടെ കുറേ കാലത്തെ പരിചയമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും നേരിൽ കാണുന്നത് ഇത് ആദ്യമായിട്ടായിരുന്നു... അയാൾക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് ഫോണിലൂടെ തന്നെ അയാൾ പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും നേരിൽ കാണാത്ത ഒരാളുടെ വാക്കുകൾ ഞാൻ മുഖവിലയ്ക്കെടുത്തിരുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, അയാളേക്കാൾ കാലങ്ങൾക്ക് മുൻപേ പറന്ന പക്ഷിയായിരുന്നു ഞാൻ... ഏഴ് വർഷം മുൻപെ...
ഇന്നലെ അയാളെ കാണുന്നതു വരേയും അതേ കാരണം തന്നെ പറഞ്ഞ് ഞാനയാളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തി. കൂടാതെ പാഴായി പോയ മുൻ പ്രണയത്തിലും പ്രായവ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നു... അത് മനസിൽ ഒരു പൊള്ളലായി അവശേഷിച്ചതിനാൽ ഇനിയും ഒരു റിസ്ക് എടുക്കാൻ എന്തോ മനസനുവദിച്ചില്ല.
പക്ഷേ.. ഇന്നലെ അയാളെ കണ്ടപ്പോൾ... ഇങ്ങിനെ ഒരാളെയായിരുന്നല്ലോ ഞാൻ അന്വേഷിച്ച് നടന്നിരുന്നത് എന്ന് മനസ് പറഞ്ഞു... എങ്കിലും പ്രായം ഒരു വില്ലനായി തീർന്നല്ലോ എന്ന് ഉള്ളിൽ സങ്കടം തികട്ടി... നേരിൽ കണ്ടപ്പോഴും അയാൾ എന്നോടുള്ള ഇഷ്ടം പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു... ഒരിക്കലും ശരിയാകാത്ത ഒരു വസ്തുതയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞ് വീണ്ടും വീണ്ടും ഞാനയാളെ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുമിരുന്നു...
ഒരുപാട് മണിക്കൂറുകൾ ഒന്നിച്ചിരുന്ന് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു... പല വിഷയങ്ങളിലും ഒരേ അഭിരുചി... പല ഇഷ്ടങ്ങളിലും ഒരേ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ... പക്ഷേ പ്രായം... അത് മാത്രം ഒരുപോലെയാകാതെ... ഒടുവിൽ പിരിയുമ്പോൾ ഞാനയാളോട് പറഞ്ഞത്... ഒരേയൊരു വാചകമായിരുന്നു... "I MISSED YOU AND I REGRET IN THAT...."
വാൽകഷ്ണം :: ഇതേക്കുറിച്ച് പിന്നീട് അമ്മയോട് പറയുകയും മുൻ അനുഭവത്തിലെ പൊള്ളലിനെ കുറിച്ച് ഞാൻ ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, അമ്മ പറഞ്ഞത് "അയാളെ ഇയാളുമായി നീ ഒരിക്കലും താരതമ്യപ്പെടുത്തരുത്. അയാൾ ശരിയല്ലായിരുന്നു എന്ന് ആദ്യമായി അയാളെ കണ്ടപ്പോഴേ എനിയ്ക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. എന്റെ തോന്നൽ ശരിയായിരുന്നു എന്ന് അയാൾ തെളിയിക്കുകയും ചെയ്തു. എല്ലാ പുരുഷന്മാരും അയാളെ പോലെ ആത്മാർത്ഥതയില്ലാത്തവനാകണമെന്നില്ല. ഇയാളിൽ നീ കണ്ട പല ഗുണങ്ങളും അയാളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നും നീ ഓർക്കുക. നിന്റെ ജീവിതമാണ്. ഇനി നീ തീരുമാനിക്കുക."
പക്ഷേ ഇപ്പോഴും എന്തൊക്കെയോ ആശങ്കകൾ വിട്ടകലാതെ മനസിനെ പിന്നോക്കം പിടിച്ചു വലിക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ ഒരിക്കൽ വീണ ചൂടുവെള്ളത്തിന്റെ ചൂട് ഇപ്പോഴും പൊള്ളിക്കുന്നതാകാം...
